Ik zat laatst met een vriendin op een terras en zei dat ik me de laatste tijd steeds meer afvroeg waarom ik hier rondloop. Wat doe ik hier? Wat is de zin van mijn bestaan? Niet vanuit een depressieve aanleg, hoewel ik daar ook regelmatig last van heb, maar meer vanuit een zingevinggedachte, ingegeven door zovelen die zeggen dat ik mijn eigen weg moet gaan, een missie moet hebben, mijn hart moet volgen. De vriendin moest lachen. Ze zei: “Dat is toch veel te zwaar. Dat is toch bijna niemand gegeven. Alleen die paar mensen die vroeger altijd brandweerman wilde worden. Je moet gewoon doen wat je leuk vindt.”
Op zich vond ik het een fijne, verfrissende reactie, ontdaan van al dat zware moeten van een persoonlijke missie. Maar meteen daarna dacht ik: gewoon doen wat je leuk vindt? Ja, alsof dat zo makkelijk is. Wat ik leuk vind? Weet ik veel. Als ik er goed over nadenk blijft er momenteel niet veel over dan slapen, eten en lezen. Af en toe een wandelingetje, maar zelfs daar moet ik mezelf de straat voor op schoppen. Veel is er niet wat ik gewoon maar leuk vind for the sake of it, want als ik het ga analyseren, heeft het altijd te maken met mijn hang naar bevestiging en goedkeuring. “Oh Es, wat heb jij een mooi stukje geschreven. Wat teken jij goed. Wat ben jij toch een geweldige docent.” Al deze waardeoordelen hangen aan alles wat ik doe en brengen me in de war. Doe ik het omdat er anders geen ik overblijft? Of doe ik het omdat het zo fijn is om te doen? Waarom schrijf ik dit stukje? En deel ik dat met jullie? Omdat ik wil dat jullie me serieus nemen, dat jullie me zien? Of omdat ik me wil verbinden met jullie, herkenning wil oproepen?
Mijn vader had altijd docent willen worden, hij hield van lezen en schrijven, mijn moeder vond dat ik goed kon tekenen en me stimuleerde dat te doen. Wat is van mij? Is het mijn keuze, mijn talent? En dan heb ik het als twijfelaar maar even niet over mijn lot of over een god. Toch geloof ik dat er, als je alles bij elkaar optelt, er uiteindelijk ook een soort ik is geboren, die doet wat ze leuk vindt. Ik ben gek op taal en schrijven, omdat ik er mijn werkelijkheid mee kan ordenen, omdat ik er een nieuwe werkelijkheid mee kan maken en mijn gevoelens en gedachten met anderen kan delen. Want zijn wij niet allemaal op zoek naar zin? En zijn we niet continue aan het ploeteren om maar wat persoonlijke glans te geven aan dit ingewikkelde leven? De een is wat sneller in paniek dan de ander of verliest wat eerder zijn evenwicht. De ander is steady going, houdt zich overeind met structuren en zekerheden en vraagt zich niet zoveel af.
Ik heb inmiddels ontdekt wat mijn talenten zijn en ik probeer me niet meer zoveel af te vragen of mijn motieven wel zuiver zijn. En of ik ze wel talenten mag noemen. Je kunt jezelf goed gek maken met het zoeken naar zin en de waarheid blijft dan voor altijd verborgen. Terwijl de echte waarheid, voor zover die bestaat, zich pas laat vinden op het moment dat je niet zoekt, maar gewoon maar wat gaat doen en misschien ook wel fijn als je het dan ook nog leuk vindt. In mijn geval is dat schrijven, tekenen, mensen ontmoeten, hun verhaal ontdekken en elkaar inspireren. Toch stiekem nog een missie. En verder een beetje lol trappen en in de zon zitten. Om het niet te zwaar te maken.
