Ze is de gastvrouw van haar bedrijf HettyOntdekt. Ze organiseert en adviseert bedrijven om hun gastvrijheid (beter) te organiseren. Omdat ik vind dat ze belangrijk pionierswerk doet vanuit haar hart, vroeg ik haar voor een portret. Aan de hand van de zeven kardinale deugden en zonden lopen we haar leven door. En we ontmoeten: een gelukkig zonnekind, een bange astronaut en een moedige ontdekkingsreiziger. Lees en ontdek Hetty ten Holt met Huis van Duif
6 jaar:
Deugden: geloof en liefde
Hetty was zes en de zon leek altijd te schijnen. Haar leven was rustig, overzichtelijk en veilig. Ze had een rotsvast geloof in het geluk en ze wist: de liefde zal er voor me zijn. Dat komt goed. Het geloof was er ook in “die ene”. Ze was er van overtuigd dat hij over haar waakte, dat hij bijhield wat ze deed en dat hij voor haar zorgde. Het gezin ten Holt geloofde niet in God, maar voor Hetty was Sinterklaas een heel goed alternatief. Hij zorgde dat het goed kwam met haar: wat er ook gebeurde en waar ze ook was. Altijd. Overal.
16 jaar:
Deugden: rechtvaardigheid en hoop·
Zonden: ijdelheid en woede
Persoonlijke zonden: kwetsbaarheid en spiritualiteit
Het blonde zorgeloze kind werd zestien en ze droeg een harnas. Ze werd een astronaut met een ruimtepak ter bescherming tegen de kwetsbaarheid. Dat had ze nodig, vond ze. Alles wat vroeger zo vanzelfsprekend leek, was onveilig geworden. Ze werd hard en stoer. Sinterklaas bestond niet meer en de eenzaamheid leek haar enige vriend. Natuurlijk was er altijd wel een vriendje of een enkele vriendin die ervoor zorgde dat ze niet teveel in de gaten liep, maar zelden kwam er nog iets echt bij haar binnen. De zon was opgehouden met schijnen en ze zocht in een donker universum naar de sterren. Wetenschap en kennis vergezelden haar, rationaliteit werd haar grootste deugd. Vanaf haar achtste was de val naar het donker ingezet: ze viel van haar geloof in de Goedheiligman. Het gebeurde letterlijk met een schok toen haar moeder vertelde dat Hij niet bestond. De ruzies tussen haar ouders werden erger met de jaren. Ze verhuisden. Er werd ingebroken. Op haar zestiende waren haar ouders gescheiden en ze woonde alleen met haar zusjes en haar moeder. Haar vader raakte uit beeld. Hij was alleen nog aanwezig in zijn afwezigheid, maar op zich was dat geen grote verandering: een huisarts is immers nooit thuis.
Hetty’s wetten
Vader deed de deur dicht. En dat deed pijn. Ze verhardde en wees haar vader af, zoals ze zich afgewezen voelde door hem. De woede werd haar zonde, als je dat al een zonde kunt noemen in dit opzicht. De woede maakte dat ze zich wapende tegen het volle leven vanuit haar hart en ziel. Ze voelde zich ongenaakbaar en verklaarde alles wat spiritueel en kwetsbaar was dood. Zij zette zich schrap, maar echt helpen deed het haar niet. Eenzaamheid kan zwaar drukken op een stoer meisje van zestien. Zwaarder nog dan wij ons kunnen herinneren. Probeer het maar eens… Hetty maakte er heel veel deugden bij in die tijd of beter gezegd: wetten. Ze moest voor zichzelf zorgen. Ze moest zelfstandig zijn. Ze moest een goede baan krijgen. Ze moest een wetenschappelijke studie doen. Niets mocht en niets was zacht op deze leeftijd. Wat hier al wel ontwaakte was haar rechtvaardigheidsgevoel. Het diep innerlijk weten dat iedereen recht heeft op geluk en op…Liefde. Ergens ver weg gestoken, onder die schil die ze om zich droeg, zat al de zuivere pit die later de kern vormt van HettyOntdekt. Ze wist hier al dat het goed zou komen met haar en, hoewel ze bang was om zich te laten zien, haar intuïtie had haar nooit verlaten. Ook toen niet. Dat kleine meisje, dat zonnekind van zes, zat er nog. Ze ging over twee jaar al studeren. Hoop bleef. Het wordt ooit goed.
26 jaar:
Deugden: moed·
Zonden: hebzucht, gulzigheid·
Persoonlijke zonden: geen werk hebben, gemakzucht
Het pantser begon te breken. Ze studeerde af als communicatiewetenschapper woonde op haar 26e samen met haar vriend in Den Haag en had een baan bij de overheid. Ze was toen nog gereserveerd en erg serieus en dat viel op, op deze afdeling waar gezelligheid en sociaal contact de norm waren. Wat velen nog niet wisten, was, dat er juist iets was gaan schuiven binnenin. Nog steeds was wetenschap een groot goed en rationaliteit een deugd, maar er begon hier nu iets door te schemeren van het gelovige zonnekind dat ze ooit was. De ooit door haar verafschuwde spiritualiteit, de beangstigende kwetsbaarheid brachten haar ineens aan het twijfelen. Waren ze misschien niet haar vijand? Haar opa was twee jaar ervoor overleden. En toen ze daar zo stond in dat koude kamertje met wat overgebleven was van haar opa, observeerde ze: “Hier is echt wat uit. Dit is mijn opa niet.”
Langzaam kwetsbaarder
En ze ging het ene wonder met het ander optellen: ze geloofde dat haar vriend en zij voor haar elkaar bestemd waren. Dat soort wijsheid paste een afstandelijke wetenschapper eigenlijk niet, maar toch, hier was ze altijd zeker van geweest. Toeval bestond niet in dit verhaal. Het feit dat hij, geboren in Leusden, naar Groningen kwam om te studeren. Het feit dat hij zijn alternatieve haar afknipte (anders had ze hem niet eens zien staan), het feit dat zij elkaar tegenkwamen tijdens hun studie: hij een scheikundige, zij een communicatiewetenschapper. Het kon niet anders of het moest leiden tot die bewuste oudejaarsavond in 1998, toen ze heel zeker wist: ”Ik ga hem nu omhelzen.” En ze heeft hem sindsdien ook niet meer losgelaten. De Liefde en Hetty waren voor elkaar geschapen. Dat wist ze zeker. Ze ging op onderzoek uit: is er leven na dit leven? Is er meer dan alleen kennis en rationeel weten? Ze beet zich vast, ze ging lezen, mediteren, mindfullness. Ze onderwierp haar kern aan een onderzoek. Moed sijpelde langzaam door en het ging niet eens met een schok. Het leek ineens te kloppen. Kwetsbaarheid kreeg de ruimte, de kern aandacht.
Gulzigheid en Hebzucht waren zonden, die ze nog niet als zonden zag in die tijd. Ze werkte hard ze mocht best wat uitgeven. Iedere week uit eten. Ze had geen idee wat de boodschappen kostten. Drie keer per jaar op vakantie. Dat was de standaard van haar en die van haar vrienden. Waren het zonden? Het was wat haar toekwam. Ze had een hekel aan mensen zonder werk, die waren gemakzuchtig vond ze. En gemakzucht was misschien wel een van de ergste zonden, waar je je schuldig aan kon maken. Hetty, de grondige onderzoeker, die alles tot in de puntjes uitrafelde en uitzocht, kon niet toestaan dat je het leven niet in de hand had. Het feit dat je niet voor jezelf kon zorgen, overgeleverd was aan een ander, je lot uit handen gaf. Dat zou haar nooit overkomen.
36 jaar:
Deugden: wijsheid, matigheid
Zonde/deugd: luiheid
Hetty is nu 36 en ze is eigenaar van haar eigen bedrijf “HettyOntdekt”. Ruim drie jaar geleden begon het te dagen. Ze werkte nog bij een organisatieadviesbureau en ze had een gesprek over de voortgang met haar leidinggevende. Ze hoorde zichzelf zeggen: “Laten we maar afscheid van elkaar nemen.” Ze schrok even, maar kwam er niet op terug. De weg van haar persoonlijke ontwikkeling, die ze tien jaar geleden schoorvoetend inzette, duwde haar nu richting een definitieve weg: de hare. Ze had een traject gevolgd op een “school voor levenskunst” en daar had ze zichzelf herontdekt. Niet met een schok, dat past niet bij Hetty. Nee, eigenlijk was alles precies zo gegaan zoals het had moeten gaan. De zon had geschenen, de schaduw was gekomen, de schil was gegroeid en weer afgepeld.
Don’t let me be misunderstood
Ongeveer tweeënhalf jaar geleden stond ze aan de vooravond van HettyOntdekt. Want, dat wist ze nu zeker, dàt was haar grootste talent: ontdekken. Als haar interesse werd gewekt, haalde ze stapels boeken in huis en ging ze op onderzoek uit. Intuïtie en wetenschap kwamen samen en zochten in Hetty naar evenwicht. Met deze keuze voor haar onafhankelijkheid, kwam ook de matigheid in haar leven. Eigenlijk niet iets wat haar van nature paste, maar wel een waarde die ze blijvend zou behouden: een mens kan met zoveel minder. Ook moest ze de onzekerheid toelaten en (tijdelijk) haar financiële zelfstandigheid opgeven. Je droom najagen, je hart volgen zijn mooie waarden, maar ze kosten tijd, en altijd meer tijd dan je wenst. Nu ze geen overdaad aan spullen meer had om zich achter te verschuilen, kon ze zich bezighouden met het goede, het schone en het ware. En wat ze leerde was dat luiheid geen zonde was, maar een deugd. Het moeten was stil geworden en Hetty gaf zichzelf de ruimte om te worden wie ze was, ook als dat betekende dat je af en toe meer tijd nam dan je je kon veroorloven. Ze ontdekte wat haar bewoog: ze wilde anderen inspireren, bedrijven helpen hun gastvrijheid beter te organiseren. Ze schreef er een boek over, want dan was het allemaal maar opgeschreven. Ze wilde delen hoe belangrijk het is dat mensen in hun eigen ruimte mogen zijn wie ze zijn, hun eigen talent mee mogen brengen en gezien mogen worden. Zelf had ze zich niet altijd begrepen gevoeld en ze hoopte dat voor anderen te kunnen verbeteren vanuit haar vermogen te zien wat er nodig is voor wezenlijk contact en samenwerking.
Canto Ostinato
Pas, toen haar vader jarig was en Hetty onverwacht zijn feest bezocht, rende haar stiefbroertje, vertelde haar vader, naar hem toe: “Er is iemand speciaal voor jou gekomen.” Hetty voelde zich bijna de eregast op haar vaders feestje. Haar ooms en tantes, haar vader, zijn vrouw.. allemaal waren ze verrast dat ze er was. Maar Hetty wist hoe het hoorde en ze stelde zich bescheiden op. Ze houdt niet heel erg van de voorgrond. Goede gastvrouwen laten zich daar niet zien, vindt ze. Maar ze weet ook dat zichtbaarheid nodig is om levens te veranderen. Zichtbaarheid en overtuiging van haar missie. Zover is ze nu: Hetty, het zonnekind, de astronaut en ontdekkingsreiziger, die een brug slaat tussen de wetenschappelijke en de spirituele wereld. Haar opa’s neef, Simeon Ten Holt, deed het ook in zijn Canto Ostinato: minimal music, strakke, rationele composities, die je meevoeren op een spirituele wereldreis. Hetty ten Holt heeft het beste van twee werelden en is ontdekker van nieuwe mogelijkheden: een verbinder met hoofd, hart en ziel.