Ik was ontroerd. Het moment precies weet ik niet meer. Haar prachtige sterrenkind zat op de WC en zij zat er op haar knieën naast. Zij had haar aandacht en zorg volledig bij hem. Of het moment waarop ze knuffelde met haar dochter, een engel met pit. Zoals haar heel bewust de liefde gaf die haar toekwam. En meer. Ik was ontroerd en ik zei het haar ook.
We gaan al ruim een jaar of twintig terug. En zo vaak zien we elkaar niet. Ze was toen een hele mooie dame en dat is ze nog steeds. Hippiepunk. Een dichter, een dromer. Gevoelig en intelligent. We delen onze liefde voor schrijven en ons vermogen het leven en de liefde te verbeelden op onze eigen manier. In onze hoofden en vanuit onze harten.
Ik zag haar onlangs weer. Ze vertelde over het verlies dat ze had geleden het afgelopen jaar. Nog dat mooie hoofd, die lange haren, maar nu zag ze er moe uit. En juist nu raakte ze me meer dan ooit. Als oermoeder met haar kinderen. Als een vrouw in verwarring over hoe ze verder moest. Op het moment dat we doorzichtig worden van kwetsbaarheid. Dat we gevoeliger zijn dan ooit. Dan pas zien we elkaars gezicht. Echt.
Toen ging ik me afvragen: moeten wij dat niet altijd doen? Kwetsbaar zijn en bereid zijn alles te verliezen? En dat delen? Is dat niet het moment dat het je volwassen wordt en het leven durft te leven? Dat je bereid bent te worden wie je bent met alle risico’s van dien. En ben ik eigenlijk al zover?
In het hospice waar ik werk, zie ik dat sterven een hele intense versie van leven is. En dat we maar beter kunnen leven vanuit moed, vanuit het risico dat we kunnen verliezen. Dat we allemaal erg kwetsbaar zijn en het ook niet weten. Waar we heen gaan. Waar we eindigen.
Ontroerd. Ik word vaker en vaker ontroerd door de levenskunst van mensen die zich durven verliezen in liefde en leven. Die hun gevoeligheid niet ontkennen, maar onder ogen zien. Dan pas wordt de schoonheid van het leven zichtbaar. Door de kwetsbaarheid van het moederschap. Door het moment van verlies en sterven. Door de onzekerheid op de weg die je moet gaan. Leuk is anders. Maar van comfortabel leven is nog nooit iemand echt sterker geworden. Toch?
Ik dank mijn vriendin dat ze me zo ontroerde. Ik pleit voor meer ontroering en voor meer moed om te verliezen. En verder weet ik ook niets en zoek ik op de tast waar ik heen moet. Net als wij allemaal. Laten we dat meer delen.