Als mensen me vragen: “Wat is je favoriete plek op de wereld?” kan ik maar een ding antwoorden. “Thuis natuurlijk.” Ik kan me überhaupt niet voorstellen dat je ergens anders zou willen zijn dan thuis.
Ik houd niet zo van reizen. Het is een hoop gedoe. Je moet eerst van alles plannen en regelen en dan van alles zien en bezoeken. Prachtige gebouwen, kunstschatten, ander licht dat valt over andere mensen. Mensen die ik niet ken en ook nooit echt zal kennen. Overal moet je ervaren wat anderen, deskundigen en leken, allang hebben voorgekauwd en je eigen verhaal laat zich er maar met moeite vormen.
Natuurlijk ben ik tot tranen toe ontroerd als ik in dat verlaten schooltje word blootgesteld aan Madonna del Parto van Pierra della Francesca. En natuurlijk zijn die heuvels met cipressen prachtig. Het geroezemoes in Sevilla. De zomerzon in Central Park. Het is er allemaal, maar het is me teveel. Ik ben al geraakt als ik hier mijn raam uitkijk en de appeltjes aan de boom zie hangen, klaar om te vallen. Mijn hart en mijn hoofd verlangen altijd weer naar deze plek en, zoals mijn ouders altijd al zeiden na een van onze talrijke vakanties in Spanje: “Het was leuk, maar blij dat we weer naar huis mogen.” Ik snap dat.
Mijn eigen vertrouwde plek is al hectisch genoeg, omdat ik er zelf graag “de slingers ophang” in de vorm van projecten, verhalen en ontmoetingen. Op reis moet ik me verdiepen in mensen en culturen die ik ten diepste niet begrijp. Ik doe er al een leven over mezelf te snappen en de wereld waar ik deel van uitmaak te ontrafelen. Natuurlijk, ik wil er ook wel eens uit, wat van de wereld zien, maar een hartstochtelijk reiziger zal ik nooit worden.
Ik reis in mijn hoofd. Mijn plek is hier. Wees welkom in mijn universum op mijn nieuwe blog. En deel mee in Huis van Duif, de plek voor verhalen. Laat mij maar lekker thuis.
