In Straatnieuws 08, nu te koop, staat een interview met Daya Sayalay. Toen ik haar leerde kennen, heette ze nog Caroline en was ze, net als ik, vrijwilliger in het Jacobshospice. Ze was kunstenaar en had lang donker golvend haar. De krullen gingen eraf toen ze vertrok naar Myanmar. Over haar ´reis´ die ook nog onderbroken werd door ziekte, vertelt ze in Straatnieuws.”wij, westerlingen, zijn altijd bezig met het streven naar hoger en meer en het is nooit goed genoeg. Maar waarom? Je kunt ook heel goed falen.”
Beeldend kunstenaar Chris de Vis maakt bankjes van metaal en zit zelf ook graag op een buitenbankje. Daar is hij meestal alleen en kijkt naar de wereld. Op de Kesslerstichting waar hij werkt gebruikt hij het bankje om met mensen in contact te komen. Gewoon, zonder protocollen en administratie, een gesprek van mens tot mens. In Straatnieuws 02 vertelde hij me erover: “Op een buitenbankje is iedereen gelijk. Je weet niet of iemand getrouwd heeft een baan of heel veel geld.Het verschil valt weg.”
Daya en Chris zijn mensen die me inspireren, omdat ze zichzelf steeds opnieuw durven uit te vinden en niet bang zijn om hun eigen pad te gaan. Ze geven dat ook weer door aan mij, ik herken het zoeken en zelfs soms het worstelen en ik ben blij te zien dat dat vaak leidt tot de juiste weg, je eigen weg.
