Love hurts…
Ik liep over het Vlierboomplein in het vroege voorjaar. Een meneer zat voor het huis van zijn vriendin in de zon. Zelf woonde hij bij het Capitool aan de Loosduinseweg. Hij had een chiuaha , een klein donkerbruin beestje dat spartelde op zijn schoot. Hij vond het wel een rustig pleintje zei hij. Ik informeerde bij hem naar dat prachtige beeldje wat daar zo kwetsbaar stond, maar hij kon me vertellen van wie het was en waarom.Verderop zat een vrouw tegen het hekje dat het plantsoentje van het plein scheidt. Haar dochter was net aan het verhuizen naar het Vlierboomplein. “Ik ben er niet blij mee, ik woon aan de Gouverneurlaan en dit is een heel eind weg. Mijn andere dochter woont ook al niet meer in de buurt.”
Toen ik de poort richting Lijsterbesstraat doorwandelde en het graffitikunstwerk passeerde, een jaar of vier geleden door de Heesterbuurtjongeren gemaakt, in samenwerking met het Haags graffiti platform, hoorde ik een vreselijk gekrijs. Het was het geluid van een flinke ruzie tussen twee mannen en het kwam van de tuintjes van de Lijstersbesstraat. De bovenbuurman was naar buiten gekomen en stond vanaf zijn balkon te kijken. Hij haalde zijn schouders op. Op dat moment komt er een jongeman zonder jas de muur overgeklommen en hij loopt, vrij rustig, richting het Vlierboomplein. “Een inbreker?” Ik kijk vragend naar de bovenbuurman. Hij kijkt me grinnikend aan en zegt “Yeah, love hurts baby”. Ik moet lachen en roep “Daar zullen we ons maar niet mee bemoeien.” Hij schudt nee, lacht en loopt weer naar binnen. Tja…het is hier in de Heesterbuurt net het leven zelf.
